Είναι βότανο γνωστό από την αρχαιότητα. Το ξύλο του δέντρου το χρησιμοποιούσαν στην εβενουργική και στην τόρνευση.

Ο Όμηρος αναφέρει ότι έφτιαχναν λόγχες από το ξύλο του.Ο μεγάλος Άραβας γιατρός Αβικένας, αναφέρει πως το φυτό είναι τοξικό. Το χρησιμοποιούσε σε μικρές δόσεις σαν εμμηναγωγό, ορεκτικό και κατευναστικό. Τις ιδιότητες αυτές επιβεβαίωσαν μετά από μελέτη και οι Μπερτόν, Βαλεντίν και Γκριφόν Ντουβάλ. Επίσης από το κόμμι της μελίας παράγεται το γνωστό σε όλους μας Μάννα, το οποίο χρησιμοποιούν οι άραβες για την παραγωγή ψωμιού. Στις Ινδίες από τους καρπούς της αγριοπασχαλιάς, εκθλίβουν κάποιο έλαιο το οποίο χρησιμοποιούν ως φωτιστικό. Από την λιπαρά – κηρώδη ουσία που περιέχουν κατασκευάζουν κεριά τα οποία καίγονται χωρίς να αφήνουν άσχημη οσμή. Τα σπέρματα του καρπού τα χρησιμοποιούσαν για την κατασκευή κομπολογιών τα οποία αποκαλούσαν «άγιο ξύλο». Παραδοσιακά στην Βόρεια Ινδία την χρησιμοποιούσαν εξωτερικά σε εγκαύματα (το φρέσκο απόσταγμα των φύλλων) και σε περιπτώσεις ουλίτιδας με στοματικές πλύσεις.
Στην Ινδία επίσης χρησιμοποιούσαν το έγχυμα του φλοιού σε περιπτώσεις βλεννόρροιας. Για την θεραπεία της νόσου έπιναν 30-50 ml δυο φορές την ημέρα. Κατά την διάρκεια της θεραπείας δεν επιτρεπόταν να καταναλώνουν μπαχαρικά. Το έγχυμα το χρησιμοποιούσαν επίσης σε αιμορροΐδες που φλεγμαίνουν. Για την θεραπεία τους έπιναν 5 ml τρις φορές την ημέρα.
Χρησιμοποιούσαν επίσης το απόσταγμα των φύλλων του δέντρου σε πυρετούς. Η δοσολογία τους ήταν 5-10 ml δυο φορές την ημέρα για 7 ημέρες. Εσωτερικά επίσης το έλαιο των καρπών το έπιναν σε περιπτώσεις είναι πυρετού από ελονοσία και σε λέπρα. Στην Ευρώπη βοτανοθεραπευτές που ασχολήθηκαν με το φυτό, ανακάλυψαν και άλλες θεραπευτικές ιδιότητες, όπως την φθειροκτόνο (καταστρέφει τις ψείρες της κεφαλής, του σώματος και του εφηβαίου), την αντιφαλακρωτική (προλαβαίνει την φαλάκρα και αυξάνει την τριχοφυΐα). Οι Πέρσες εδώ και εκατονταετίες κατασκεύαζαν από τον καρπό του φυτού, αλοιφή που θεράπευε την ψώρα και τον άχωρα (κασσίδα) του τριχωτού και των ονύχων.
Στην Αμερική από το λάδι των σπερμάτων κατασκεύαζαν αλοιφή για τους ρευματισμούς, το δε καρπό τον χρησιμοποιούσαν ως ανθελμινθικό. Το έλαιο του φυτού το χρησιμοποιούσαν κατά των κακοηθών και διαλειπόντων πυρετών και για τόνωση των εξαντλημένων οργανισμών, σε περιόδους αναρρώσεων. Το χρησιμοποιούσαν ακόμη για επούλωση πληγών, εκδορών κ.α. Ο Biett δοκίμασε τον πολτό των καρπών σε παιδιά, τα οποία παρουσίασαν ασήμαντες ενοχλήσεις, αλλά παράλληλα απέβαλαν τις έλμινθες από τις οποίες έπασχαν. Οι ανθελμινθικές ιδιότητες του φυτού, είναι δραστικότερες στις ρίζες. Αυτές οφείλονται σε ένα δραστικό συστατικό του φυτού, το οποίο ονομάζεται Αζαριδίνη.