Περιγραφή: Τα φύλλα διαθέτουν αγκάθια μα αφού καθαριστούν απ αυτά, τρώγονται όπως και ο φλοιός της ρίζας του φυτού. Κατάλληλη εποχή για τη συλλογή του είναι στην περίοδο του χειμώνα και μέχρι και την αρχή της άνοιξης, δηλαδή από τον Ιανουάριος έως και τον Απρίλιο, πριν αρχίσει να αναπτύσσεται το στέλεχος του φυτού.

Πρόκειται για μία διετή ακανθωτή πόα που έχει όρθιο διακλαδισμένο στέλεχος 50 με 80 εκατοστά, ενώ έχει και πτερύγια που είναι ακανθώδη και ασυνεχή. Τα φύλλα του σκολύμου είναι βλαστογενή, κολπωτώς πτερόλοβα , με ισχυρά αγκάθια και λευκές νευρώσεις που διαγράφονται ξεκάθαρα. Διαθέτει κεφάλια μονήρη που περιβάλλονται από μικρά και ακανθώδη φύλλα . σαν ανθίζει το φυτό βγάζει κάτι μικρά κίτρινα ανθάκια. Υπάρχουν πολλά ιθαγενή είδη της Μεσογείου και μοιάζουν αρκετά με τα κοινά φυτά που ονομάζουμε γαϊδουράγκαθα.

Η ρίζα του σκολύμου χρησιμοποιείται από τα αρχαία χρόνια ως φάρμακο για διάφορες παθήσεις. Οι περισσότεροι από των γιατρών του αρχαίου κόσμου θεωρούσαν τον σκόλυμο ως διουρητικό. Γι αυτό το λόγο και έβραζαν τη ρίζα του σκολύμου μέσα σε κρασί και τη χρησιμοποιούσαν για την αντιμετώπιση προβλημάτων δυσουρίας.

Επίσης, τον σκόλυμο τον χρησιμοποίησαν και για την αντιμετώπιση της δυσοσμίας του σώματος που προκαλούσε ο ιδρώτας. Η λαϊκή ιατρική χρησιμοποιεί σήμερα το σκόλυμο για πολλές και διάφορες χρήσεις όπως για παράδειγμα για γαστρεντερικά προβλήματα, δερματοπάθειες, νεφρολιθιάσεις και αρθρίτιδες. ο ζωμός που παράγεται από το βράσιμο της ρίζας του σκολύμου θεωρείται ιδιαίτερα θεραπευτικός.
Ο Διοσκουρίδης μας πληροφορεί ότι στα χρόνια του έτρωγαν το τρυφερό μέρος του σκολύμου μόλις αυτό έβγαινε σαν βλαστός, όπως το σπαράγγι. Οι βυζαντινοί λεξικογράφοι χαρακτήρισαν το φυτό σαν λάχανο άγριο, και ακανθώδες.