Πολυε­τής πόα, χωρίς βλαστό ή με βλαστό, λόγω των ιδιοτήτων του αλλά και της μορφης του, έχει περιβληθεί με μυστηριώδεις, υπερφυσικές ιδιότητες και δεισιδαιμονίες.

Η ρίζα: Σαρκώδης, πασσαλώδης και γογγυλώδης απλή ή διακλαδισμένη συνήθως δισχιδή στη βάση (μοιάζει με άνθρωπο). Μπορεί να φτάσει σε βάθος το ένα μέτρο.

Τα φύλλα: Ακριβώς από την κορυφή της ρίζας εμφανίζονται μερικά σκουροπράσινα φύλλα που αρχικά είναι όρθια αλλά όταν φτάσουν στο κανονικό τους μέγεθος (30 εκατοστά μήκος και 10 εκατοστά πλάτος) απλώνονται προς τα έξω και προς τα κάτω. Είναι μυτερά στις άκρες και έχουν μια δυσάρεστη οσμή. 

Τα άνθη:  μεγάλα λευκά με απόχρω­ση ιώδη, κυανή ή πορφυρά με 5 πέταλα φυόμενα κατά δέσμες από το κέντρο των φύλλων και 5 στήμονες. Στο σχήμα και στο μέγεθος μοιάζουν λιγάκι με τα άνθη της πρίμουλας.

Βιότοπος: Ευδοκιμεί σε ασβεστούχα σκληρά εδάφη ημιορεινών περιοχών. Το είδος απαντάται στην τυπική του μορφή ή και σε παραλλαγές στην Α. Θεσσαλία, Πελο­πόννησο, στα νησιά του Αιγαίου και την Κρήτη.

Ο καρπός: Σφαιρικός, λείος, σαν μικρό μήλο που γίνεται κίτρινος όταν ωριμάσει. Η σάρκα του καρπού είναι γεμάτη και έχει ένα δυνατό άρωμα σαν του μήλου. Είναι τοξικός, περιέχει μικρό ποσοστό δηλητη­ριώδων αλκαλοειδών, την σκολοπαμίνη, υοκυαμίνη, ψευδοϋοκυαμίνη μανδρα­γορίνη και αποατροπίνη, τα οποία το έφεραν στο πλουσιότερο σε φαρμακευ­τικές ουσίες και περιζήτητο φάρμακο στην αρχαιότητα. Τα αλκαλοειδή αυτά αρχικά δρουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα (ΚΝΣ) και γι αυτό το πρώτο σύμπτωμα είναι η απώλεια της όρασης, ακολουθεί παραλή­ρημα, καταστολή και τελικά ο θάνατος.