Aειθαλής θάμνος που μπορεί να μεγαλώ­σει μέχρι τα  5 μ., αλλά συνήθως φυτεύεται οε γλάστρες, όπου δεν μεγαλώνει τόσο πολύ. Τα φύλλα με αδένες έκκρισης λαδιού είναι χαρακτηριστικά αυτού του φυτού. Τα αρωματικά λευκά άνθη βγαίνουν στο τέλος της άνοιξης και ωριμάζουν σε τσαμπιά. Τα φύλλα της μυρτιάς είναι γεμάτα από αδένες με αιθέριο έλαιο που δίνει και τη μυρωδιά στο φυτό. Το φυτό περιέχει μεγάλη ποσότητα αιθέριου ελαίου, καθώς και ρητίνες, τανίνες και αλκαλοειδή. 

Οι αρχαίοι Έλληνες την έβλεπαν ως σύμβο­λο ομορφιάς και αγάπης.

Οι βλαστοί χρησιμοποιούνταν ως διακόσμηοη στις γιορτές, ενώ οι νύφες φορούσαν στεφάνια με λου­λούδια μυρτιάς. 

Οι καρποί της είναι περίπου ένα εκατοστό και μοιάζουν με μικρές ελιές. Είναι μαύροι, σπάνια λευκοί και περιέχουν πολλά σπέρματα.

Είναι ελαφρώς στυφοί, αλλά όχι δυσάρεστα. Τρώγονται άνετα και ωμοί, με έντονη την αίσθηση της φρεσκάδας και μεθυστικό άρωμα. Θρεπτικοί και τονωτικοί, πιστεύεται από κάποιους ότι χαρίζουν μακροζωία. Συλλέγονται το φθινόπωρο και τον χειμώνα. Δεν πρέπει να συγχέονται με τα Μύρτιλλα, τα οποία, αν κι ως καρποί μοιάζουν κάπως εξωτερικά, ανήκουν στην οικογένεια των Βακκινίων

Η Μυρτιά χρησιμοποιείται στην αρωματοποιία, στην παρασκευή καλλυντικών και στη φαρμακευτική. Παράγει αιθέριο έλαιο (μυρτέλαιο). Το ανθεκτικό της ξύλο χρησιμοποιείται στη λεπτοξυλουργική και τα κλαδιά της στην καλαθοπλεκτική.

Ένα άλλο μέλος της οικογένειας της μυρτιάς είναι το τσαγιόδενδρο (Melaleuca). Ακόμη κι αν άλλα (ρυτά αυτής της οικογένειας μπορούν να φυτευτούν σε γλάστρες, συνήθως μόνο η μυρτιά είναι διαθέσιμη στην αγορά. Ωστόσο, αυτό μπορεί να αλλάξει καθώς σήμερα το τσαγιόδενδρο αυξά­νεται σε δημοτικότητα χάρη στις θεραπευτικές του ιδιότητες.

Η μυρτιά θέλει φωτει­νά μέρη αλλά μπορεί να μεγαλώσει και σε ελαφρά σκιά. Το έδα­φος θα πρέπει να μην περιέχει καθόλου χώμα.