Δένδρο ύψους ως 20 μ. Η κόμη σε νεαρή ηλικία έχει σχήμα κώνου, αρ­γότερα παίρνει επίπεδο σχήμα. Ο φλοιός σε νεαρά δένδρα είναι λεπτός και με ομοιόμορφα λέπια, σκούρα καστανά. Σε ηλικιωμένους κορ­μούς είναι ανοιχτός σταχτόχρωμος και κομμα­τιάζεται σε μικρές γωνιώδεις επιφάνειες. Οι νεαροί βλαστοί είναι παχείς, καστανόχρωμοι, συνήθως με σταχτόλευκη πάχνη, στη συνέχεια η επιφάνειά τους αποκτά όψη δέρματος φιδιού. Οφθαλμοί επιμήκεις-ωοειδείς ως κυλινδρό- μορφοι, οξυκόρυφοι με μήκος που ποικίλλει, όχι ρητινώδεις, με λέπια καστανόχρωμα ως σταχτόλευκα, που έχουν ελεύθερη κορυφή σε εποχές ξηρασίας.

Τα νεαρά δέντρα έχουν χαρακτηριστικό άσπρο φολιδωτό φλοιό, ενώ τα ωριμότερα δημιουργούν το χαρακτηριστικό θωρακόμορφο φλοιό (το οποίο αποτελεί και το χαρακτηριστικό διαχωρισμού του από τα άλλα πεύκα) και συνηθίζεται να έχουν 'κομμένες' κορυφές. Είναι δέντρο αιωνόβιο και πολύ ανθεκτικό στο ψύχος.

Βελόνες: Ανά δύο, μήκους 6-10 εκ., δύσκαμ­πτες, αιχμηρές, κυρτές προς το κλαδί, στιλπνές σκουροπράσινες, έχουν γραμμές με στόματα και στις δύο πλευρές.

Άνθη: Φυτό μόνοικο, αρσενικοί κώνοι κυλιν­δρικοί μήκους 2,5 - 3 εκ., πορφυροκόκκινοι, θηλυκοί κώνοι όρθιοι. 

Κώνοι: Ωοειδείς, μήκους 8 εκ. περίπου, ανοι­χτοί κατανοί. Τα καρπόφυλλα έχουν απόφυση που προεξέχει πυραμιδοειδώς, οφθαλμό με αγ­κάθι όρθιο ή κυρτό. Τα σπέρματα ωριμάζουν το 2° χρόνο.

Εξάπλωση: Νοτιοανατολική Ευρώπη: Κεν­τρική Γιουγκοσλαβία, Αλβανία, βόρεια Ελ­λάδα, νοτιοδυτική Βουλγαρία, νότια Ιταλία (Βασιλικάτα, Καλαβρία), σε επικλινείς εκτά­σεις με υψόμετρο μεταξύ 800 και 2.000 μ., συ­νήθως σε διαβρωμένα ασβεστολιθικά εδάφη, σπανιότερα σε δολομιτικά και γρανιτικά. Στην κεντρική Ευρώπη φυτεύεται σε κήπους.Pinus heldreichii: είδος πεύκου που απαντάται σε μεγάλο υψόμετρο. Εμφανίζεται στα βουνά της Β. Πίνδου, στον Όλυμπο (όπου και το είδος περιγράφηκε για πρώτη φορά), στο Βέρμιο και στο Βούρινο, σε πετρώδη και ορεινά εδάφη, σε υψόμετρο 1100 έως 2400 μέτρα, στις πλέον αντίξοες κλιματικές συνθήκες εκεί όπου τελειώνουν τα δάση της μαύρης πεύκης ή ελάτης και δεν σχηματίζει συχνά πυκνό δάσος. 

Την επιστημονική του ονομασία την οφείλει στον γερμανό βοτανολόγο Τέοντορ Χέρμαν φον Χέλντραϊχ ο οποίος το ανακάλυψε στα βουνά της βόρειας Ελλάδας το 1851.