Χθες ήμασταν και εμείς στην συναυλία συμπαράστασης στον αγώνα των κατοίκων της βορείου Χαλκιδικής. Εγώ πάντως πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τόσο κόσμο μαζεμένο σε συναυλία στη Θεσσαλονίκη, βγαίνοντας μάλιστα, ρώτησα στα τραπεζάκια που πωλούσαν τα εισιτήρια και μου είπαν ότι πούλησαν πάνω από 30000 εισιτήρια. Και όμως, η συναυλία αυτή, κατά το mega μάζεψε 2.000 άτομα... Κάτι ανάλογο είχε γίνει και τον περασμένο Νοέμβριο με την αόρατη για τα κανάλια πορεία. Μια πορεία με μαζική συμμετοχή αλλά χωρίς φασαρίες, καψίματα, σπασίματα και παρατράγουδα. Και αναρωτιόμαστε: "Εάν τα κανάλια παραποιούν ή αποσιωπούν σε αυτό το βαθμό τέτοια ολοφάνερα γεγονότα μπροστά στα μάτια τόσου κόσμου, τότε σε ποιο βαθμό παραποιούν τα μη φανερά στον πολύ κόσμο γεγονότα;"

Εμείς ήμασταν εκεί, όχι για να παρακολουθήσουμε απλώς μια συναυλία, αλλά κυρίως για να φωνάξουμε μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο αυτό το "όχι" στη λεηλασία της φύσης, της φύσης που απλώνει το χέρι της και μας προσφέρει τους καρπούς της, τα μανιτάρια της και τα θεραπευτικά χορταράκια της, που αναπνέει και μας δίνει οξυγόνο. Ήμασταν εκεί, για να φωνάξουμε όχι στην καταστροφή του μέλλοντος για χάρη του πρόσκαιρου κέρδους.

Δεν γελιόμαστε όμως, ένα "όχι" για να είναι πραγματικό πρέπει να συνοδεύεται από αλλαγές που δίνουν λύσεις και ενισχύουν την ενότητα της κοινωνίας. Η μεγαλύτερη καταστροφή που πάθαμε μέχρι στιγμής είναι η αποξένωση μας από τον διπλανό μας, είναι το ότι ακούμε τα προβλήματα του άλλου από οθόνες και όχι από πρόσωπα.

Η άλλη μεγάλη καταστροφή είναι η οικονομική ευμάρεια που μας κατέστησε εξαρτημένους από την υπερκατανάλωση και εντελώς αποκομμένους από την παραγωγή και τη φύση. Η ευμάρεια αυτή, που βασίστηκε σε δανεικά και στην εκμετάλλευση ξένων εργατών κατέστρεψε σε βάθος κάθε συλλογικότητα στην παραγωγή και απαξίωσε στα μάτια του λαού ακόμα και την ίδια την λέξη "συνεταιρισμός". Σε αυτή την ευμάρεια δεν έπρεπε ποτέ να πιστέψουμε και να ενδώσουμε.

Τώρα τα φαντάσματα αυτής της νεκρής πλέον ευμάρειας έρχονται και μας παζαρεύουν μια άθλια θέση εργασίας ζητώντας για αντάλλαγμα τον βιασμό της γης που μας γέννησε. Δυστυχώς κάποιοι θα πουν "ναι". Αν τους δούμε σαν εχθρούς χάσαμε το παιχνίδι για πάντα. Αυτό γιατί χάσαμε τον πλησίον, αποσυνδέσαμε δηλαδή, τα κύτταρα της κοινωνίας η οποία δεν θα αντέξει στην επόμενη επίθεση.

Η πραγματική αντίσταση αν θέλει να αντέξει θα πρέπει να απαντήσει πέρα από το "όχι" και με εναλλακτικές λύσεις. Λύσεις δηλαδή στα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτοί που είπαν το "ναι". Το κίνημα πρέπει να δημιουργήσει συλλογικότητες, συνεταιρισμούς και θέσεις εργασίας για να μπορεί να πει στον απελπισμένο "έλα μαζί μας". Πιστεύουμε και ελπίζουμε πως και τα κέρδη της συναυλίας θα αποτελέσουν μια οικονομική βάση για ένα τέτοιο ξεκίνημα.

Δύσκολο ακούγεται αλλά ίσως είναι καιρός και για δύσκολα...

Alekati.gr