Περιγραφή: Πρόκειται για ντυμένο σιτάρι δίκοκκο (έχει τον σπόρο της ενωμένο μέσα σε δύο κάλυκες). Έχει αγανοφόρους στάχεις, με δύο ως τέσσερα άνθη ανά σταχύδιο, παράγει όμως μόνο δύο κόκκους. Στον αλωνισμό οι σπόροι συγκροτούν τα λέπυρα και μέρος της ράχης.Είναι πιο θρεπτική από το κριθάρι και πιο νόστιμη, ενώ, όταν γίνεται ψωμί, είναι λιγότερο θρεπτική από το στάρι. Το αρχαιότερο ίσως δημητριακό και βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων. 

Ιδιότητες: Οι έρευνες αυτές έδειξαν ότι η Ζέα περιέχει 40% περισσότερο μαγνήσιο από τα άλλα δημητριακά. Το συστατικό αυτό βοηθά στην αντιμετώπιση των κραμπών που εμφανίζονται συνήθως μετά από πολύωρη ποδηλασία. Το μαγνήσιο επιπλέον ενεργοποιεί τις ενζυματικές διαδικασίες του μεταβολισμού. Περιέχει υψηλά ποσοστά του αμινοξέος λυσίνη που καθιστά τα ζυμαρικά που παράγονται από τη Ζέα, ιδιαίτερα εύπεπτα.

Ορισμένες φορές συγχέεται με το ασπροσίτι (γερμαν. Dinkel), ή την Σίκαλη, ή ακόμα και με το καλαμπόκι, μια και η λέξη Zea (Zea mais) είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου.

Σύμφωνα με τη βοτανική κατάταξη των ειδών του γένους Triticum, στα διπλοειδή σιτάρια ανήκει το Τ. monococcum (einkorn, engrain, μονόκοκκο σιτάρι με μοναδικό εκπρόσωπο στην Ελλάδα τον «Καπλουτζά»), στα τετραπλοειδή ανήκει το Τ. dicoccum (emmer, farro, amidonnier, δίκοκκο σιτάρι, χωρίς παρουσία στην Ελλάδα) και στα εξαπλοειδή το Τ. spelta (spelt, spelz, dinkel, epautre, χωρίς παρουσία στην Ελλάδα). Από τα δύο καλλιεργούμενα και ευρέως διαδεδομένα σιτάρια, το μαλακό σιτάρι [Τ. aestivum L. Em. Thell) είναι εξαπλοειδές και το σκληρό σιτάρι (Τ. turgidum var. durum) τετραπλοειδές.

Μια μελέτη για όλα τα αρχαία σιτηρά: εδώ