Ρίκινος ο κοινός

Eπιστημονική Oνομασία: 
Ricinus communis
Άλλα Ονόματα: 
ρετσινολαδιά

Περιγραφή: Μπορεί να φτάσει σε ύψος τα 2 ή και 3 μέτρα σε ένα χρόνο κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες. Τα φύλλα της είναι γυαλιστερά και έχουν μήκος 15-45 εκ., έχουν μεγάλους μίσχους, είναι λοβωτά και οδοντωτά στις άκρες. Το χρώμα τους ποικίλει από σκούρο πράσινο, κάποιες φορές ελαφρά κοκκινωπό, σε σκούρο μωβ-κόκκινο ή χάλκινο. Τα κοτσάνια και τα σφαιρικά, ακανθώδη περικάρπια ποικίλουν επίσης στους χρωματισμούς. Οι καρποί είναι πιο εντυπωσιακοί από τα άνθη. Τα αρσενικά άνθη είναι κιτρινοπράσινα με στήμονες που προεξέχουν από αβάλ σπίδακες μήκους 15 εκατοστών. Τα θηλυκά άνθη βγαίνουν πάνω στις κορυφές από τους σπίδακες και έχουν κόκκινο στίγμα. Ο καρπός είναι μια ακανθώδης πρασινωπή κάψουλα με μεγάλους οβάλ, γυαλιστερούς και άκρως δηλητηριώδεις σπόρους, παρόμοιους στην όψη με φασόλια.

Το όνομα Ricinus είναι η λατινική λέξη για το τσιμπούρι. Οι σπόροι έχουν ονομαστεί έτσι γιατί έχουν σημάδια και ένα εξόγκωμα στην άκρη το οποίο μοιάζει με ορισμένα τσιμπούρια. Η λαϊκή ονομασία "castor oil" (καστορέλαιο) προέρχεται από την χρήση του ελαίου το φυτού σαν υποκατάστατο του castoreum, το οποίο είναι ένα συστατικό αρωματοποιίας που προέρχεται από ζωικούς αδένες του ζώου κάστορας). Έχει άλλη μία λαϊκή ονομασία, λέγεται και Παλάμη του Χριστού (ή Palma Christi), που προέρχεται από την ιδιότητά του να επουλώνει πληγές και να γιατρεύει χρόνιες ασθένειες. 

Μέσο βασανιστηρίων...

Στη φασιστική Ιταλία το καθεστώς του Μπενίτο Μουσσολίνι χρησιμοποίησε την υποχρεωτική κατάποση ρετσινόλαδου ως μέσο πολιτικής τρομοκρατίας. Οι αντιφρονούντες υποχρεώνονταν να καταναλώσουν μεγάλες ποσότητες ρετσινόλαδου από τους παρακρατικούς μελανοχιτώνες, πρακτική, που φέρεται να εμπνεύστηκε ο ποιητής Γκαμπριέλε Ντ’Ανούντσιο. Τα θύματα αυτού του βασανιστηρίου παρουσίαζαν έντονη διάρροια και αφυδάτωση, που συχνά οδηγούσαν στο θάνατο. Ορισμένες φορές, όταν οι μελανοχιτώνες επιθυμούσαν να βεβαιωθούν ότι το θύμα τους θα πέθαινε, αναμίγνυαν το ρετσινόλαδο με βενζίνη. Χαρακτηριστικά λεγόταν ότι η ισχύς του Μουσσολίνι στηριζόταν "στο ρόπαλο και το ρετσινόλαδο".

Οι χρήσεις του Ρικίνου: Οι σπόροι του φυτού είναι πηγή του καστορέλαιου (ρετσινόλαδου), χρησιμοποιείται ως λιπαντικό αλλά και για φωτισμό και ως συστατικό στα καύσιμα συγκεκριμένων μηχανών. Το λάδι έχει undecylenic οξύ, μια πολύ ισχυρή χημική ουσία για τους δερματικούς μύκητες. ...περισσότερα.

Βιότοπος: 
Μήνες άνθισης: 

Facebook comments